Ik zit denk ik (en hoop ik!) in de moeilijkste periode die ik in mijn leven mee zal maken. Er ligt zo ontzettend veel op mijn bord nu en ik schrijf hier mijn verhaal om het ten eerste van me af te schrijven en misschien wat herkenning met anderen te delen, ook door jullie verhalen te lezen. Bij voorbaat excuses voor wat waarschijnlijk een behoorlijk lang verhaal gaat worden!
In februari 2015 kregen we namelijk ineens te horen dat mijn vader kanker had. Hij had al een tijd last van pijn op zijn borst en is in eerste instantie voor hartonderzoek naar het ziekenhuis gegaan. Maar daar zagen ze bij toeval op een foto dat er allemaal gekke plekjes in zijn longen zaten. De longarts dacht dat het een soort griep verschijnsel was, kanker was toch echt het laatste waar ze aan zou denken! Maar omdat mijn vader een jaar daarvoor zijn moeder, mijn oma, had verloren aan kanker (zat ook in de longen) en zo aandrong ging ze dan toch ook maar kanker laten uitsluiten. Maar goed ook, want mijn vaders longen bleken al helemaal vol te zitten! Het gekke is dat het ons (of mij) in eerste instantie helemaal niet zo ontzettend ongerust maakte. Kanker hoeft tegenwoordig tenslotte helemaal niet meer dodelijk te zijn. Toch? Ik kan me nog herinneren dat ik mijn vader met die woorden gerust heb proberen te stellen: kanker is tegenwoordig best goed te behandelen! Wat een klap toen de oncoloog ons vertelde dat longkanker ongeneeslijk is en er ongeveer een jaar á anderhalf voor staat.
Zo gek als ik er nu aan terug denk, het kwam helemaal niet binnen, wat moet je nou met die informatie? De ene week dartelt mijn vader springlevend door het huis en de volgende week wordt ons verteld dat hij ongeneeslijk ziek is. "Mijn vader gaat dood", dat voelde toen helemaal niet realistisch. Het was een beer van een man. Zo'n sterk lichaam, zelfs zijn longen functioneerden eigenlijk nog hartstikke goed! En zo'n wilskracht. Hij heeft tot zijn laatste dag nog gezegd dat hij weer beter zou worden, die ziekte zou hem er niet zomaar onder krijgen! En wij geloofden hem.
Toen, een week later (ja het was echt letterlijk tot op de dag een week later), kregen we te horen dat ook mijn moeder kanker had. Huh, wat? Zit iemand ons soms in de maling te nemen, is dit een grapje? Wat is dit?
Sindsdien zitten we in een stroomversnelling. De ene klap na de andere. Mijn moeder zou eierstokkanker hebben, eigenlijk niet eens zo gevaarlijk. Eierstokken heeft ze op haar 60ste toch niet meer nodig, die halen ze er gewoon uit! Maar al snel krabbelden de artsen hier van terug. Het gedroeg zich eigenlijk niet als eierstokkanker. Misschien is het toch darmkanker. Of zou het misschien iets heel anders zijn? Nee het was toch echt eierstokkanker en ze zouden haar opereren, de eierstokken eruit. Maar nee, tijdens de operatie bleek het toch niet zo simpel te zijn, hoe kan het ook anders. Mijn moeder bleek een zeldzame vorm van kanker te hebben dat in het slijm zit (ze noemden het "PMT") en haar hele buik zat er vol mee. Het meest afschuwelijke was dat ze deze informatie brachten (aan de telefoon) met het bericht "dit is een zeldzame, ernstige kanker en ga van het ergste uit". Het ergste, dat is geen genezing en nog maar anderhalf jaar te leven hebbben, toch? Scenario "papa" all-over again. Vreselijk, ook mijn moeder had kanker en ze zou er niet van genezen.
Nu zijn we ruim anderhalf jaar verder. Na een lange lijdensweg is mijn vader in april 2016 overleden. De eerste chemo's hadden nagenoeg een wonder gebracht: de kanker was teruggedrongen! De artsen stonden versteld en hadden er eigenlijk geen verklaring voor, longkanker kon in de fase waar mijn vader in zat hooguit worden geremd, maar niet worden teruggedrongen! Mijn vader voelde zich hartstikke goed en begon te roepen dat hij een uitzondering was en dat hij de artsen wel eens een poepie zou laten ruiken! God had een wonder verricht! Toen na een paar maanden toch weer activiteit in zijn bloed werd gevonden bleef ook de arts optimistisch en wilde een sprong wagen om mijn vader misschien zelfs nog wel een kans op genezing te geven. Er was namelijk een type behandeling in opkomst die heel veelbelovend was gebleken bij longkanker: een nieuwe vorm van immunotherapie. Hiervoor moest mijn vader alleen wel naar een ander ziekenhuis. En dat is uiteindelijk de misstap geweest. Om wat voor reden dan ook heeft de arts in het andere ziekenhuis ruim 2 maanden gewacht voordat mijn vader ein-de-lijk zijn behandeling kreeg. En toen was het al te laat. Fase 4 longkanker laat geen 2 maanden op zich wachten: mijn vader was inmiddels zo verzwakt dat, toen de immunotherapie niet aan bleek te slaan, ook chemo's al geen optie meer waren. Mijn vader wilde het niet accepteren en heeft een week voor zijn overlijden nog een optreden gegeven (vraag me niet hoe), want muziek dat was zijn leven en zonder dat kon hij net zo goed meteen het loodje leggen. Na het optreden kon hij zijn bed niet meer uit komen en toen is het ineens heel snel gegaan. Zelfs toen bleef hij echter maar roepen dat hij nog wel beter zou worden, we konden het absoluut niet over bijvoorbeeld zijn laatste wensen en dergelijk hebben, want dat was nog helemaal niet aan de orde! Ik ben erbij geweest toen hij stierf en het beeld van de laatste adem die hij uitblies blijft me maar achtervolgen. Wat een vreselijk moment, tot dat moment is het gek genoeg altijd onwerkelijk gebleven. Ergens geloofde ik mijn sterke beer van een vader toen hij zei dat er nog wel een wonder zou gebeuren. En zelfs dat rationele stuk van mijn hoofd dat wel degelijk wist wat er zou komen realiseerde het nog steeds niet echt helemaal, wat het eigenlijk betekent, de dood. Tot dat moment dat hij ineens stopte met ademhalen. Het kwam zo hard binnen. Mijn vader leeft niet meer. Ik kan het soms nog steeds niet geloven. Alsof hij elk moment me weer een knuffel kan komen geven als ik dat even nodig heb.
Mijn moeder heeft inmiddels een jaar geleden haar operatie gehad. Een tweede operatie, nadat de eerste uitliep op een andere diagnose. Het is heel erg, want de artsen die haar hadden verteld dat ze van het ergste uit moest gaan bleken er helemaal geen verstand van te hebben! Het is inderdaad een zeldzame kanker, maar zeker niet onbehandelbaar. Ze moest naar een ander ziekenhuis, maar kon daar gewoon geopereerd worden. Dit zou een enorme en ingrijpende operatie zijn (van ruim 10 uur) met een herstelperiode van 6 tot 12 maanden, maar als die succesvol was dan zou de kanker waarschijnlijk weer jaren weg blijven! De operatie was succesvol en mijn moeder heeft er eigenlijk relatief kort last van gehad, na een paar maanden deed ze eigenlijk weer alles wat ze daarvoor ook deed. Eigenlijk een meevaller, want de operatie had ook behoorlijk wat risico's en is uiteindelijk dus meegevallen! Maar omdat het lot het nou eenmaal op ons gemunt lijkt te hebben, is een paar weken na het overlijden van mijn vader gebleken dat haar kanker al terug is gekomen. Het zit alweer door haar hele buik en gedraagt zich eigenlijk niet zoals het zich zou moeten gedragen. Nu weten de artsen niet goed wat ze moeten doen, want eigenlijk is het te kort om na een jaar alweer zo'n zware operatie te doen, dat brengt dan extra risico's met zich mee, en eigenlijk zou de kanker die mijn moeder heeft langzaam moeten groeien. Aan de andere kant brengt wachten het risico met zich mee dat het zich te ver versprijd om nog goed terug te kunnen dringen en dan kan het zelfs te laat zijn. Aankomende week gaan ze opnieuw een scan doen en daaruit moet blijken hoe snel het precies groeit en of ze dus wel of geen operatie moeten gaan doen.
Pff zo dat was het dan in een notendop. Er spelen daarnaast nog wel wat andere dingen mee, maar dat valt in het niet bij de impact die deze hele situatie op me heeft gehad. Ik las iemand anders zijn verhaal en die gaf precies letterlijk weer hoe ik me op dit moment voel: "ik ben geen kind meer". Wat een verandering in mijn leven ineens! Je hebt altijd wel een soort beeld van de toekomst, en dat beeld is volkomen gebarsten. Dat beeld daar waren mijn ouders een groot onderdeel van. Natuurlijk waren ze dat! Je ouders zijn heel lang je hele leven! Ik ben nu dan misschien 24 maar eigenlijk was ik nog steeds het kind van mijn ouders. Mijn ouders die voor me zullen zorgen, die er altijd voor me zullen zijn. Die me advies geven en wijsheid waar ik zelf echt nog niet genoeg van heb. Die later op mijn kinderen zullen passen. Die me zullen helpen en bijstaan waar ik dat ook nodig zou hebben. Die me liefde geven en warmte, en een huis om naar terug te keren mocht dat nodig zijn.
Dat is niet meer.
Mijn ouders hebben geen eeuwig leven.
Het leven is eindig.
Ik moet op mezelf aan kunnen.
Mijn toekomst dat ben ik zelf. Dat is mijn vriend. Mijn eigen gezin.
Dat is me keihard in mijn gezicht geduwd. En ik kan er maar moeilijk mee om gaan.
Ik voel me zo verslagen. Mijn hoofd die werkt niet meer mee. Mijn lichaam werkt niet meer mee. Ik ben midden in mijn afstudeer fase en heb er gewoon de energie niet voor. Ik moet stage lopen maar mijn begeleidsters hebben me een paar maanden vrij gegeven omdat ze zagen dat het teveel was voor me.
Wat is dat nou? Ik ben toch nog jong? Ik ben toch niet de enige die dingen mee maakt? Anderen kunnen toch ook gewoon nog blijven functioneren? Ik vraag me zo vaak af of ik niet abnormaal heftig reageer hierop. Wat ik al zei, er zijn wel meer mensen die moeilijke dingen mee maken, of nog veel moeilijkere dingen, en die kunnen toch ook gewoon nog functioneren?
Is er misschien iemand die zich herkent in mijn omschrijving? Zijn er anderen die ook hun leven een soort op stil hebben moeten zetten om verlies te kunnen verwerken? Die even niet meer konden werken of studeren of wat dan ook? En hoe gaan jullie er mee om?
Ontzettend bedankt in ieder geval voor het lezen van mijn lange verhaal!
Het was in ieder geval wel even heerlijk om het allemaal eens op te schrijven, ik denk dat ik het vaker ga doen, een dagboek bijhouden ofzo.