ik zal mezelf eerst ff voorstellen... Ik ben Moesje, a.k.a. Marije en ik heb mezelf zo genoemd omdat ik hier ben gekomen vanwege het verlies van mijn moeder, mijn mama. Ik word 24 komende september en ik ben net getrouwd (30 juli). Ik heb een dierenopleiding gedaan, ben al bijna 4 jaar samen met mijn inmiddels man en samen hebben we 1 hond Maikie, 2 katten Rikki en Lexi en 4 ratten, Atlas, Bandit, Cooper en Diesel
we wonen in het westen van het land, in ons nieuwe huis (sinds 28 feb..)5 februari dit jaar is mijn moeder overleden. er gebeurde toen zo ontzettend veel tegelijk; 10 feb zou ze verhuizen naar haar nieuwe huisje, wij zouden 28 februari verhuizen naar ons nieuwe huis, we hadden net mijn opa (en de vader van mn moeder) verloren en 20 juni 2014 hadden we mijn schoonvader al verloren... we hadden 31 dec 2014 tegen mekaar gezegd dat 2015 ONS jaar zou worden, na alle shit en narigheid in 2014...
Toen mijn moeder overleed, viel ik in een diep, zwart gat. we belden bijna dagelijks met mekaar en ondanks dat het 2 uur heen en 2 uur terug autorijden was, gingen we bijna elke 2 weken langs mijn moeder. alle kleine onbenulligheden werden gedeeld en ik kon alles bij haar zijn; boos, verdrietig, boos, sarcastisch, verliefd... ze wist alles van me, altijd.
en nu is ze weg. gewoon zomaar. in plaats van bijkomen van haar verhuizing, werden we gecondoleerd met het verlies van onze moeder. mijn mama, mijn beste vriendin en mijn allerbeste maatje.. weg!
ze was niet ziek, ze voelde zich grieperig en mijn zus had de huisarts gevraagd langs te komen. helaas was ze toen al overleden en heeft de man van mijn zus haar gevonden.
toen we haar eindelijk mochten zien (2 dagen later geloof ik, ze hadden problemen met vocht ofzo) en ik haar zag liggen in die kist, hoopte ik nog steeds dat het een geintje was. dat ze der ogen open zou doen en zou zeggen grapje! maar ze deed der ogen niet open... ze lag in haar kist, in mooie kleding en een wond nog op haar hoofd (ze was geholpen aan een goedaardige tumor). en ik heb gehuild zoals ik nog nooit gehuild heb. als een wolfje die zijn moeder kwijt is, met lange diepe uithalen die van hoog naar laag gingen. mijn toen nog verloofde wist niet wattie ermee aan moest en hield alleen maar mn hand vast. langzaam kwam ik dichter en dichterbij bij wat ooit mijn warme, lieve mama was. en ik zag dat ze het was en dat ze dood was en weg.. dat ze ons nieuwe huis niet zou zien, niet bij ons huwelijk zou zijn, niet meer samen shoppen, niet meer bellen en kaartjes sturen... ze was weg. verdwenen, kwijt...
daarna ging alles op de automatische piloot: we moesten een crematie regelen. daar had een deel van de familie ook nog kritiek op en een broer van mama stelde zelfs voor dat hij de begrafenis wel zou regelen! daar waren we het natuurlijk niet mee eens
we hebben ervoor gekozen om haar te cremeren; zo konden we haar later weer bij ons hebben en we hadden ook niet de financiële mogelijkheid om haar te begraven..
op haar crematie hebben mijn zus en ik beide wat gezegd. ik had zoveel meer willen zeggen, maar wat ik het belangrijkste vond, was dat "ons" gedichtje nog eens naar haar gezegd werd:
ik zie lichtjes in je ogen
kom eens heel dichtbij
ik zie mij!
je ogen zijn net spiegeltjes
zie jij dat ook bij mij?
*mijn aanvulling op "ons" gedicgtje* ja mama... ik zie jou in mijn spiegeltjes!
ik heb nu een hanger met wat as, een moeder en kind hanger. ik heb een armband laten maken met haar vingerafdruk en ik heb 2 tatoeages laten zetten na haar overlijden. mijn mama was zo belangrijk voor mij, dat ze 3x op mijn lijf staat nu; voordat ze overleed had ik al mama met een roos onder mijn nek laten zetten: zo kon ze me altijd "in de nek hijgen" en in de gaten houden haha
Mijn nu man, Marc, en ik hadden al bedacht dat we in 2015 wouden trouwen. we hadden nog geen datum of überhaupt iets specifieks, maar 2015 zou het worden. toen mama dan ook overleed, kwam bij mij de gedachte op het op haar verjaardag te doen, 5 maanden verder (30 juli). zo hielden we niet 2, maar 1 gedenkdag en maakte we van haar bday een nieuwe feestdag. toen had ik opeens nog maar 4 maanden om alles te regelen, dus ik ben niet echt bezig geweest met rouwen. ik had verdriet af en toe en liep tegen een heleboel dingen aan die ik met haar had willen delen.
zo wou ik eens een keer koken en ik wist gewoon niet meer hoe ik iets moest klaarmaken; normaal had ik mama gebeld, maar ze hebben geen telefoon in de hemel...
nu de bruiloft geweest is (mama was er ook bij; we werden de hele dag gevolgd door 2 witte vlindertjes en 1 daarvan is zelfs op mijn boeket gaan zitten. dat maakte de dag nog perfecter!) weet ik niet zo goed wat ik met mezelf aan moet af en toe. ik loop bij een rouwspecialist, maar voel me soms zo verlaten: mijn familie laat weinig van zich horen en hebben me eigenlijk laten vallen (al jaren, vanwege verschillende invullingen van het christendom, en sinds mama weg is helemaal). mijn zus spreek ik niet meer, vanwege mijn bruiloft. sommige vrienden houden afstand, terwijl ik ze juist zo graag dichtbij wil hebben.. gelukkig heb ik mijn schoonfamilie die wel steun geeft en er is als ik dat vraag. ik heb 1 vriendin die goud waard is en waar ik zo blij mee ben dat zij er is; zij kent dit (helaas) en weet wat belangrijk is..
ik voel me op de moeilijke momenten dan ook niet eenzaam, maar eerder verlaten. ik heb moeten leren dat IK belangrijk ben en dat ik mijn wensen moet vervullen en niet die van ieder ander. maar het maakt wel dat sommige mensen afstand houden of gewoon niks meer laten horen.. dat maakt eenzaam, verlaten..
vandaar dat ik nu hier ben en dit ellelange verhaal plaats. om het van me af te praten? te delen? ik weet het niet.. in elk geval bedankt voor het lezen